Op zaterdag 14 april speelde De Schakel de voorstelling “Luxeproblemen” in het vernieuwde SchakelTheater in Bussum. Voor het eerst sinds corona stonden de leden weer voor een live-publiek op de planken voor een uitverkochte zaal.
De voorstelling ontstond toen de leden vanwege corona de repetities moesten afbreken en met elkaar contact hielden via videobellen. We wilden toch wat spelen, maar het was lastig repeteren, zo op afstand. Dus gingen we maar wat improviseren. Daaruit ontstonden vrij snel een paar korte sketches en monologen met het thema Luxeproblemen. Die zijn we gaan uitwerken en uitdiepen tot we ze uiteindelijk in een script hebben vastgelegd. Het is een korte voorstelling geworden van ongeveer 45 minuten, een soort ‘probeersel’ om de draad weer op te pakken. En dat is ruimschoots gelukt.
Het publiek pikte de ‘spiegel’ er wel uit: we hebben een boel om over te klagen, maar afgezet tegen wat we allemaal hebben, zijn het vaak voornamelijk luxeproblemen. We startten met een introductiefilm die fullscreen op het achterdoek werd geprojecteerd. Hierin gaven we aan dat we blij waren dat we weer konden spelen en dat we het eigenlijk best wel goed hebben, als inleiding op het geheel. We stonden ook stil bij de twee leden die ons in de afgelopen periode zijn ontvallen: Mirjam Durlacher en Joke van Neerijnen. Na de introductiefilm volgde ‘tijdmachine’, waarin we klaagden over de moeilijkheden van deze tijd maar ons ook realiseerden dat elke tijd zijn moeilijkheden kent en we er altijd het beste van moeten maken. De moeilijkheden werden ondersteund door filmische muziek en tekenende beelden op de achtergrond. Hierna speelden we de korte stukken.
In ‘kruidnagel’ zeurde een gezin over het eten (vader heeft het niet zo op de smaak van kruidnagel, dochterlief wil geen vlees en voor het toetje hebben we geen tijd), waarna debutant Jaco Franke met een wrange melancholie terugblikte op de hongerwinter en hoe hij die als kind vrij positief beleefde. Een vrouw klaagde over de enorme pijn en last die ze heeft van haar likdoorn tegenover een kennis in een rolstoel, waarmee het ‘stukken beter’ ging. Een man was jaloers op de spierbundels en gebruinde huid van zijn tuinmannen, terwijl hij daarvoor vanwege zijn drukke kantoorbaan naar de duurbetaalde zonnebank, sportschool en de Dominicaanse Republiek moet. En terwijl een collectant geld kwam inzamelen voor dekentjes voor kinderen in een vluchtelingenkamp riep een vrouw vanuit de warme huiskamer of de deur dicht kon omdat haar kindje op de tocht zat. Een greep uit de luxeproblemen waar we in deze tijd mee te maken hebben, met een kritische knipoog.
Ditalles speelde in het SchakelTheater, dat afgelopen jaar een flinke metamorfose heeft ondergaat (zie het eerdere nieuwsbericht hierover). Dit leverde een boel verraste bezoekers op. Sommigen waren nog nooit in het gebouw geweest en werden positief verrast door de uitstraling van het theater bij binnenkomst. Een mooie bar met verlichting als warme ontvangst en een echt speelvloer met voordoek, coulissen en een achterwand met projectie. Anderen, die al eerder in het gebouw waren geweest, vonden het enorm veranderd en opgeknapt en waren verrast doordat alles ‘andersom’ was dan ze gewend waren en het er een stuk mooier uitziet sinds de verbouwing. Binnenkomst door de brede klapdeuren in plaats van de zijdeur in het smalle gangetje was al een flinke verbetering en het ‘echte’ podium en de sfeerverlichting maakten de theaterbeleving compleet. Ook de regiekeuzes vielen het publiek op: er was geen decor maar we maakten gebruik van achtergrondprojecties:een huiskamer, een bedrijfsrestaurant, een treinstation, een café, etc. Verder werd alles aan de verbeelding en inkleuring van de aanschouwer overgelaten: alle spelers waren in het wit gekleed en alle rekwisieten waren wit. Sommige bezoekers interpreteerden dit als symboliek voor dat we alles zelf kunnen inkleuren zoals we willen en dingen positief kunnen zien als we willen.
Na afloop van de voorstelling was er een gezellige ‘afterparty’ waarin oude bekenden konden bijpraten, reacties op de voorstelling en het clubgebouw werden uitgewisseld en er vooral veel gezelligheid was. Voor De Schakel vooral een heel fijn gevoel: een volle bak, een fijne voorstelling, goede reacties en eindelijk weer wat reuring rondom een voorstelling. En natuurlijk genieten van de luxe van ons eigen theatertje. Zoals we in de nabespreking zeiden: “We zijn er weer!”, en dat voelt goed!
